Regime de Vivre (Τζων Γουίλμοτ, Κόμης του Ρότσεστερ)

Σηκώνομαι στις έντεκα και τρώγω στις δυο
τα τσούζω ως τις επτά και αμέσως μετά
Φωνάζω την τσούλα μου να έρθει σιμά
όμως από το φόβο του σκουλαμέντου τον κακό
στη χούφτα της χύνω και απ’ το πολύ πιοτό
στην αγκαλιά της ξερνώ.
Ύστερα τσακωνόμαστε ίσαμε ν’ αποκοιμηθώ.
Όπου η βρώμα η ξεδιάντροπη στην τσέπη μου θα χωθεί
για να φύγει στα κρυφά, και για να μ’ εκδικηθεί
με αφήνει δίχως δεκάρα και δίχως μουνί.
Κι αν τύχει και ξυπνήσω, τσατισμένος, στουπί
Τα λυσσακά μου θα φάω γιατί έμεινα δίχως τσουλί
Θα φωνάζω και θα ουρλιάζω, όλος οργή
Και για να ξεχάσω την πόρνη την ορντινάτσα πηδώ
Κι όλο το πρωί άρρωστος από το πολύ πιοτό
ουρλιάζω, φωνάζω, στους άντρες ξεσπώ
Και πάλι μέχρι τις έντεκα στο κρεβάτι γυρνώ
με συνεχές και ακατάσχετο χασμουρητό.

John Wilmot, Earl of Rochester – Regime de Vivre (English original and Greek translation by Spiros Doikas – μετάφραση στα ελληνικά: Σπύρος Δόικας)

Regime de Vivre
Earl of Rochester

I rise at eleven, I dine about two,
I get drunk before seven; and the next thing I do,
I send for my whore, when for fear of a clap,
I spend in her hand, and I spew in her lap.
Then we quarrel and scold, ’till I fall fast asleep,
When the bitch, growing bold, to my pocket does creep;
Then slyly she leaves me, and, to revenge the affront,
At once she bereaves me of money and cunt.
If by chance then I wake, hot-headed and drunk,
What a coil do I make for the loss of my punk!
I storm and I roar, and I fall in a rage,
And missing my whore, I bugger my page.
Then, crop-sick all morning, I rail at my men,
And in bed I lie yawning ’till eleven again.